Amsterdam - Melbourne en het 60 jarig huwelijksfeest in Sale

Daar zit ik dan op de veranda van mijn gehuurde self contained cabin van het Exmouth Cape Holidaypark in …. Exmouth. Ik verblijf een paar dagen op dit schiereiland, op het meest westelijkste punt van Australië ongeveer 600 km van Perth. Er is volop zon vanaf vanmorgen vroeg en er waait een aangenaam verkoelend windje. Ik ben vanwege verbrandingsgevaar, met mijn glaasje sparkling rosé in de schaduw op het terras gaan zitten. Het eerste wat ik vanmorgen gedaan heb, is bij de receptie een snorkel trip voor vrijdag regelen. De zee op in een boot met een glazen bodem. Vanaf die boot kunnen we de zee in om de kleurrijke onderwaterwereld te bewonderen. Mijn zus Heidi was er niet gerust op dat ik een auto zou huren en zelf een mooi plekje aan het strand op ging zoeken. Daar hoeft ze zich nu dus geen zorgen meer over te maken. Wat ik ook geregeld heb is mijn transfer terug naar het vliegveld in Learmonth op zaterdag. Ik vlieg die dag om 13.40 u terug naar Perth. Bij aankomst zal het namiddag zijn. Ook daar gaat een al geboekte taxi me naar mijn hotel daar brengen. Ik verblijf hierna 5 dagen in Perth waarover ik gehoord heb dat het een mooie en relaxte stad is. Maar dat relaas volgt later.

Weer terug bij vandaag. De reden waarom ik naar hier ben gevlogen is mijn wens om met de walvishaai te kunnen zwemmen. Omdat ik voorafgaand aan de reis geen tijd heb gehad deze 10 dagen te boeken, heb ik dat op de maandag direct na aankomst in Fishcreek gedaan. Nicht Helen heeft me naar een reisbureau in Foster gereden en samen met de dame van het reisbureau hebben we een fraai reisschema uitgewerkt. Omdat het behoorlijk druk is geweest de eerste week met familieaangelegenheden, bleef er weinig tijd over om alles via het internet te boeken. Bovendien hebben Helen en ik ook twee avonden besteed om mijn Australische sim-kaart te activeren en mijn mobile telefoon als hot spot in te regelen. Hoe blij kun je er dan van worden uiteindelijk weer met de wereld in contact te staan via het internet, facebook en whatsapp. Het is een groot genoegen met het thuisfront online te zijn. Vanwege drukke werkzaamheden kon Sander helaas niet mee op deze trip. Ik ben dus nu en route voor 3,5 weken naar Australië met tante Len die in maart 90 is geworden. En vanaf afgelopen maandagavond ben ik voor een 10 daags reisavontuur vanuit Fischcreek naar hier vertrokken. Tante Len is nu bij haar zus Nel (leuk hé Len en Nel) en haar zwager Cor, een oom en tante van Rob. Volgende week dinsdag vertrek ze naar Sale om de laatste dagen van haar verblijf in Australië bij haar broer Brord en schoonzus Riet te verblijven. Het 60 jarig huwelijksfeest van beide is de aanleiding geweest om deze lange reis te maken. Op vrijdag 5 juni hebben we in Sale een kerkdienst bijgewoond, waar ook ik een paar regels heb mogen lezen. Aansluitend hebben we met veel familie en vrienden, van een goed verzorgd diner genoten met de nodige variëteit aan speeches. Brord had zijn neef Colin gevraagd ceremoniemeester te zijn. Colin had mij gevraagd een speech te houden. Een hele eer om als weduwe van Rob, op dit familiefeest te mogen spreken. Mijn pogingen om verhalen over de jeugd van Brord en zijn liefdesperikelen met Riet te ontfutselen van Leny en Nellie zijn mislukt. Wat overbleef was mijn persoonlijk verhaal hoe ik Brord en Riet heb ontmoet, tijdens de korte contactmomenten in Nederland en Australië ietsjes beter heb leren kennen. Het is uiteindelijk een ‘ietwat’ emotioneel verhaal geworden, met persoonlijke, mooie herinneringen die ik met Rob heb kunnen delen als we met de Australische tak van zijn familie in contact waren. Voor mij een zalvende momentopname! Aan het eind van een dergelijke ceremonie wordt de taart aangesneden. Deze was opgesteld naast de table of honour. Omlijst met allemaal felicitatie kaarten van Queen Elizabeth, de premier van Australië, de gouverneur van Gippsland en nog een aantal overheidsambtenaren. Vol trots hadden Brord en Riet, ons al deze post al laten zien tijdens hun bezoek op dinsdag in Fischcreek. Het is dan ook heel bijzonder om ooggetuige te zijn van een nog steeds verliefd stel, wat al 60 jaar lief en leed met elkaar deed. Ik ben blij erbij te hebben kunnen en mogen zijn. Ik ben ook heel blij dat hierdoor Leny in staat is geweest, ditmaal echt voor het laatst te kunnen genieten van haar familie hier. Ook al spreekt ze de taal niet. Door de kennis van haar neven en nichten van de Nederlandse taal en de wil om elkaar te verstaan, wordt er veel gebabbeld. Zo af en toe, indien noodzakelijk aangevuld met een vertaalmoment van mij. Het is een plezier, dit mogelijk te kunnen hebben maken.

Toch vind ik het fijn om de familie activiteiten achter me te hebben gelaten. Voor mij is een dergelijke lange reis met een dame van 90 zeer vermoeiend. Ik ben gewend te reizen en met verschillende reisgezellen op stap te zijn. Onderweg op mezelf, mijn spullen en reisgenoot te letten. Nu had ik me echter een begeleidende taak op mijn hals gehaald. De rollator moest mee, anders zou Leny niet gaan. Assistentie aanvragen op de verschillende luchthavens is noodzakelijk gebleken. En met dit alles speelden onrust, zenuwen en zeker aan het eind van deze 23 reisuren vermoeidheid bij Leny een belangrijke rol. Leny is een gezellige, nieuwsgierige, praatgrage dame op leeftijd. Ik heb ervaren heel veel positieve reacties te krijgen en hulpvaardige mensen te ontmoeten onderweg. Dat maakt het aangenaam, maar desondanks vreet het ook behoorlijk veel energie. Zeker omdat ze niet wil slapen in het vliegtuig, want ‘ze moet erbij blijven’ om maar met haar woorden te spreken. En een toiletbezoek is iedere keer toch weer een klein avontuur. Want hoe de deuren werken is toch steeds weer onbekend ;0). Vandaar dat ik, en Leny met mij, blij was om haar neef Colin en vriend James te zien op de luchthaven in Melbourne. Vanaf het moment van de begroeting, werd mijn zorgtaak voor een deel door deze uitmuntende gastheren overgenomen. Een klein half uur later, waren we ‘thuis’. Op de plek waar Rob en ik samen, voor het laatst op bezoek waren in 2009. Ook toen een warm onthaal en voor mijn nu hier weer mooie en emotionele herinneringen…