Een emotionele rollercoaster

Dinsdag 16 juni, het is acht uur en ik ben aan het ontwaken. Gedachten dwarrelen door mijn hoofd en ik heb behoefte iets papier te zetten. Deze reis naar Australië is een heel bijzondere. Niet alleen omdat ik met Leny naar hier gereisd ben. Vooral omdat dit een afronding is van mijn reisavonturen met Rob, zoals ik het nu voel. Mijn stoere, lieve rots in de branding die tot groot verdriet van mij, familie en vrienden, als donderslag bij heldere hemel in de nacht van 6 op 7 juli 2011 is overleden. Na de uitvaart kreeg ik de ingeving, Rob zijn as over vier jaar uit te gaan strooien. Twijfel was er tussen Kings Canyon in the Outback van Australië en Gods Window in Zuid Afrika. Indrukwekkende, adembenemende plekken waar ik me ervan bewust was hoe nietig een mens is. Nadat Rob en ik vanaf te top van Kings Canyon, na een zeer steile afdaling bij een rivier in een onbeschrijfelijke oase van rust terecht kwamen, hebben we een tijdlang stilgezeten in deze Garden of Eden. Een enorm zen moment om de wonderlijke ervaring in ons op te zuigen. Na veel wikken en wegen heb ik echter gekozen voor Gods Window. Mijn voornemen is van Rob’s as verstrooiing een memorabele ceremonie te maken. Als het lukt in gezelschap van Sander en mijn dierbare vrienden To en Tom in Zuid Afrika. Een emotioneel vooruitzicht om de restanten van Rob op deze wonderschone plek te laten verwaaien, uitkijkend over die onmetelijke verte. Zeer waarschijnlijk niet meer in dit jaar. Maar ik weet niet wat het leven nog meer aan reizen in petto heeft?!

We zijn nu weer in 2015 beland en ik ben blij met Rob (zijn allerliefste) tante Leny, naar de andere kant van de wereld te zijn gevlogen. Zo hebben we op 5 juni de diamanten de bruiloft van haar broer Brord en schoonzus Riet mee kunnen vieren. Tante Len heeft kort na haar 90ste verjaardag aangegeven er toch bij te willen zijn. Ze was dan ook enthousiast gemaakt door het bezoek in maart, van haar zus Nellie en broer Brord, nicht Deanne met man Darren en een aantal achterneven en nichten. Na beraad met haar dokter, stonden de signalen op groen. Haar laatste reis volgens haar naar Australië in 2009, blijkt toch niet haar laatste te zijn ;0).

In korte tijd heb ik alles kunnen regelen van het boeken van de vlucht, regelen van paspoort en visa tot het afsluiten van een reisverzekering. Vrijdagmorgen 29 mei zijn we vroeg, gewapend met haar rollator, door Sander naar Schiphol gebracht. Voor mij een emotioneel afscheid, want drie en een halve week is een lange tijd om zonder elkaar te zijn. Op zaterdag 30 mei zijn we aan het eind van de middag van het vliegveld in Melbourne opgehaald door neef Colin en zijn partner James. Voor mij was het fijn de zorg nu aan beide heren over te kunnen laten. Leny is een gezellige, vrolijke reisgezel maar het vreet energie om voor twee mensen op te letten en te zorgen dat de reis vlekkeloos verloopt. Beiden uitgeput zijn we bij invallende duisternis naar hun huis, gelegen in de hippe wijk St. Kilda, gereden. Voor mij voelde het als thuiskomen, Melbourne heeft vaker als uitvalsbasis gediend voor Rob en mij. Colin en zijn vriend James zijn uitstekende gastheren en ook al is het maar voor één nacht het is hier heerlijk vertoeven.

Zo komt het dat ik dus weer, nu om Leny op deze 24 uur durende vlucht te begeleiden, in Australië ben. Het land waar Rob en ik eerder samen veel kilometers in de auto of in een vliegtuig hebben afgelegd. Die reizen hebben ons naar een aantal bijzondere natuurgebieden van dit wonderschone continent gebracht. Ook naar steden als Melbourne en Sydney, met tot twee maal toe als klap op de vuurpijl NYE meemaken in Sydney. Een fenomenaal spektakel en heel bijzonder om dit tussen de uitermate vriendelijke Australiërs mee te beleven. De rondleiding begin januari door the Operahouse, heeft ertoe geleid dat ik daar nog een keer terug wil om een klassiek concert bij te gaan wonen. Een prachtig gebouw en spectaculaire akoestiek. Dat bewaar ik voor een andere keer. Verder hebben we ook kleinere steden als o.a. Cairns en Port Douglas en plaatsen als Kuranda met een bezoek aan de vlindertuin met grote kleurrijke vlinders, Mission Beach en Harvey Bay aangedaan. Ook Fish Creek en Sale is meerdere keren bezocht. In Fish Creek woont zus Nellie met Cor, in Sale broer Brord en Riet en zus Tiny en Sjaak.

Rob en ik hebben vooral aan de Oostkant gereisd, met één maal een uitstapje naar ‘the red Centre’. Om Ularu in volle glorie bij zonsondergang te zien verkleuren. En voor dag en dauw door de Olga’s te wandelen om de zinderende hitte van het middaguur te vermijden. Wat was het daar oorverdovend stil en bijzonder om het gevoel te hebben even alleen op de wereld te zijn.

Australië is een prachtig continent, met bijzondere diersoorten en veel variatie in landschap, waar je  makkelijk kunt rondreizen. Kangaroes, wombats en ekidnas in het wild langs de weg zien is bijzonder. Met Colin die werkzaam is in de Melbourne Zoo, de mogelijkheid krijgen om giraffen te voeren is gaaf. De kracht van die lange blauwe tong in OVER mijn uitgestrekte arm voelen, terwijl deze om het takje wordt geslingerd is een unieke ervaring. Net als het aaien van een koala en de prachtige bruin geel kleurige boomkangaroe met zijn helder lichtblauwe ogen.

Al met al was dit voor Rob en mij reden genoeg om een volgende trip naar Australië te plannen. Eind 2010 was ik het reisplan aan het uitwerken. Ditmaal stond de Noord Westkust op het programma. We verheugden ons erop om met een 4-wheeldrive de woestenij in de omgeving van Broom te doorkruizen. Het mocht er uiteindelijk niet van gekomen…

Terug naar nu en de realiteit van deze reis. Een verblijf van drie en een halve week in Australië, heeft mij in de gelegenheid gebracht om een uitstapje naar de Westkust voor mezelf te organiseren. Tante Len verblijft deels bij haar zus in Fish Creek en haar broer in Sale. Ik reis voor 10 dagen af naar Exmouth en Perth. Daar is het warmer dan in Victoria én het is de periode waarin de walvishaai voor de kust te zien is. Het zwemmen met de walvishaai stond op mijn bucketlist. Een geweldige gelegenheid om deze kans te grijpen nu dit zich voordoet. Met behulp van nicht Helen boeken we via een reisbureau in Foster, een vlucht naar Learmouth. Daar verblijf ik 4 dagen in het zonnige Exmouth en boek ik meteen een dagtrip op donderdag 11 juni om te zwemmen met de walvishaai. Een geweldig avontuur ligt in het verschiet. Ik ervaar zeer nadrukkelijk dat Rob dicht bij me is op dit traject. Een fijn gevoel en ik beleef veel emotionele momenten hier. Vlinders fladderen om me heen, terwijl ik wandel naar het centrum. Vlinders bij het snorkelen in de boot met glazen bodem om koraalriffen te zien en vissen te spotten en vlinders bij vertrek terwijl ik de vliegtuig trap oploop. De laatste vlinder laat zich zien terwijl ik op mijn stoel bij het raam boven de vleugel plaatsneem. Ik heb het gevoel mijn reisavonturen met Rob hier af te sluiten. Een indrukwekkende afronding van een liefdevol en avontuurlijk samenleven. De urn heb ik thuisgelaten, het is niet de as maar het zijn mooie gedachten die ik laat dwarrelen op deze reis.

De vlucht naar Learmouth gaat via Perth. Ik heb besloten de terugreis te onderbreken, voor een vijf daags verblijf in deze stad. Op zaterdag 13 juni vlieg ik in twee uur weer van Learmouth naar Perth. Ditmaal in een Qantas vliegtuig. De Fokker 100, waar ik op de heenweg mee vloog, zetten ze waarschijnlijk alleen in als er weinig passagiers hebben geboekt. Ik bekijk de kustlijn nu vanaf de landzijde en zie de zee met veel blauwschakeringen en de roodgekleurde aarde onder mij. Heel toevallig zit ik heen en terug op een stoel boven de vleugel aan de rechterzijde van het vliegtuig. Met One van U2 op mijn oren vloeien er tranen en neem ik afscheid van Exmouth en ook weer voor een stukje van Rob.

Perth bezoeken is een heel nieuwe en ander hoofdstuk. Ik verblijf hier een kleine week en heb alle tijd om deze kleine, gemoedelijke parel in het Zuid Westen van Australië in me op te nemen. De temperatuur hier is wat lager dan in Exmouth, maar de zon schijnt en er is een blauw lucht te zien met hier en daar een wolk. Mijn hotel ligt bijna aan de Swan rivier en er is een fris briesje aan het water. Ik kijk uit over de rivier vanaf de zevende verdieping, een prachtig uitzicht!

Het alleen op reis zijn, maakt dat ik andere keuzes maak over wat te doen en hoe er te komen. Het huren van een auto maakt dat je flexibeler bent in tijden van vertrek. Je komt ook makkelijker op de verder weggelegen plekken om de natuur te beleven. Dat heeft voor mij grote voordelen omdat ik graag de benen strek. In je eentje wandelen is echter niet aan te raden, vooral niet vanwege de gevaren die deze ruige natuur met giftige en gevaarlijke dieren met zich mee brengt. Dat heeft me in Exmouth doen besluiten met een groep te gaan snorkelen op open zee in een boot met een glazen bodem. Mijn zus Heidi wilde niet dat ik een auto zou huren om in mijn eentje aan het strand een plekje te vinden om te gaan snorkelen. Kay de receptioniste van het hotel had me al verteld op welke stranden dat goed te doen is. Er zijn plekken genoeg waar ook andere toeristen snorkelen. Wel rekening houden met de sterke stroming en er zijn natuurlijk ook rifhaaien. Niet al te gevaarlijk, maar toch beter om niet alleen op pad te gaan.

Het is dus even zoeken hoe Australië solo te verkennen. Het lukt allemaal prima en gaat me goed af. Rondreizen hier is voor jong en oud heel gewoon en de voorzieningen enorm. Voor mij is het grote verschil, dat ik nu meer aan vertrektijden en ophaalmomenten gebonden ben. En natuurlijk halen ze bij een groepsreis ook andere dagjes mensen bij hun hotel op. Ik ben dus langer onderweg, waardoor ik meer reistijd nodig hebt om van A naar B te komen. But now worries, Australië is het land bij uitstek om te onthaasten. Ik heb korte tijd nodig gehad om in de relax modes te komen.

Ik heb de hoop gehad op deze reis mooie dingen mee te maken. Dat is al gebeurd bij de familie in Victoria, tijdens mijn wonderlijke walsvishaai- en kleurrijk snorkel avontuur op open zee in Exmouth en ook hier in Perth waar ik op een paar meter van de Dalai Lama rondloop. Deze reis brengt me zoveel meer dan ik ooit heb kunnen bevroeden. Ik heb me heel dicht bij Rob gevoeld in Exmouth. Op de boot was Rob(ert) mijn buddy en Xander de fotograaf. Sander heeft Alexander als doopnaam. Hoe toevallig en hoe bijzonder is dat…
In Perth doe ik het rustig aan en schrijf mijn belevenissen van me af. Deze heilzame reis vraagt momenten van bezinning. Donderdag vlieg ik naar Melbourne, overnacht daar om ’s morgens vroeg de trein naar Sale te pakken. Daar wordt ik om 11.21 uur van het station afgehaald door Brord. Nog twee dagen breng ik samen met Leny, bij Brord en Riet door. Zondag 21 juni vertrekken we vroeg naar het vliegveld in Melbourne. Colin en James komen ons gedag zeggen. 24 uur daarna, worden we door Sander opgehaald. Een fijn vooruitzicht om over een paar dagen weer thuis te zijn en mijn normale leven met Sander weer kan oppakken. Blij om hem weer te gaan zien en natuurlijk ook Harry en Mr Poes. Voor mij is het een heilzame tocht, waar rouw en rouwverwerking een grote rol in spelen.

Afscheid nemen doet pijn, maar op deze manier koppel ik het aan hele mooie nieuwe herinneringen. Graag deel ik deze beleving met jullie en hoop dat dit avontuur een inspiratiebron kan/zal zijn voor anderen die op veel te jonge leeftijd hun partner verliezen of hebben verloren. Het gemis blijft, de pijn wordt door de jaren heen stukje bij beter minder voelbaar. Blij ben ik een mooie lieve man te hebben ontmoet. Blij ben ik ook dat mijn hart zich voor een nieuwe liefde heeft kunnen openstellen. Het leven lacht me zoetjesaan weer toe en ik verheug me op meer reisavonturen. Nu met Sander in de auto binnen Nederland of op rijafstand binnen Europa, zodat Harry onze hond meekan.