Genieten bij Ningaloo, zwemmen met de Walvishaai en onverwacht nog meer grote vissen spotten

Zaterdag 13 juni

De ochtend van vertrek uit Exmouth. Wat een fantastische ervaring om hier op open water te zwemmen met de walvishaai, vlak naast de boot orka’s te zien met hun zo herkenbare zwart wit patroon en op een iets grotere afstand een gigantische bultrug uit het water omhoog te zien komen om daarna nog even met zijn staart boven het water uit te klappen. Het spotten en van zo dichtbij zien van deze drie enorme vissen is zoveel meer dan ik voor ogen had toen ik mijn trip naar hier boekte. Zwemmen met de walvishaai stond op mijn bucket list, dat wilde ik meemaken. Me vooraf niet realiserend dat je daar een redelijk goede conditie voor moet hebben. Ze hebben er flink de vaart in. De eerste walvishaai ging dan ook zo snel dat de eerste groep (10 mensen) al snel weer aan boord van de boot was. Alleen Xander de fotograaf, voor wie dit dagelijkse kost is (wat een stakker ;0) ) kon de vis bijhouden. Mijn eerste zwemsessie was ik zo opgewonden dat ik even over een drempel moest om te water te gaan. Uiteindelijk in het water, kreeg ik behoorlijk wat water binnen en tegen de tijd dat ik er klaar voor werd mijn groep ‘de ninjaturtles’ onder leiding van Shawn alweer  aangespoord om aan boord te gaan. Mezelf met flippers aan boord hijsen, ging weinig elegant en al met al was daar een teleurstelling over deze ronde. Mijn buddy Robert, aan wie ik gekoppeld was voor de walvishaai zwemmelarij door Jeremy, pepte me op. Een volgende ronde werd onderbroken door kapitein Kirk (echt waar hij heet zo). Er waren orka’s in de buurt gespot en de vraag was of we die wilden zien. Spontaan gejuich klonk op en in een mum van tijd lagen we op koers voor de orka’s. Ze zwommen met twee en soms met drie, kop boven en onder water om adem te halen en water naar buiten te spuiten. Naast de boot, onder de boot door en na een tijdje verder door met ons in hun kielzog. Bij het zien van de eerste vin van de walvishaai werd ik emotioneel, dit was een tweede moment. En net toen we weer op zoek zouden naar een walvishaai, zagen we bultruggen onze kant uit zwemmen. Eerst alleen met een vin en de rugpartij boven de zeespiegel uit. Daarna speels met hun bovenlijf boven het water, met een draai op hun rug in het water terugploffen. En af en toe relaxt door het water zoeven met de staart boven het water, alsof ze gedag zwaaien. Adembenemend schouwspel op tientallen meter van ons vandaan. Na al dit zijn we weer op jacht naar de walvishaai gegaan. Het van de boot af het water in springen, in lijn gaan liggen om de walvishaai recht op je af te zien komen en dan langszij mee te zwemmen ging me steeds beter af. De laatste zwemactie was de mooiste en beste voor mij. Steeds minder mensen gingen het water in. Ik was op een paar meter van de brede kop van de walvishaai en die is enorm breed kan ik je vertellen. Een verlammend moment en ik wist even niet welke kant te kiezen. De bemanning had duidelijke instructies gegeven, uit de weg gaan anders verdwijnt hij in de diepte en komt waarschijnlijk niet meer terug. Uiteindelijk koos ik om links af te slaan, flippers stil om te voorkomen het dier te raken. Shawn hielp een handje door van zijn zwembaan me weg te trekken. En daarna hebben we een hele lange zwemtocht genoten. Minder mensen eromheen, minder benen en armen die het zicht belemmeren. Top allemaal. Met mijn onderwatercamera heb ik de nodige foto’s kunnen maken. Moeilijk vanwege de opwinding en de golfslag die het moeilijk maakt de camera te richten en stil te houden. Ik heb het resultaat helaas nog niet kunnen zien, want wat op de USB stick gezet is door Xander krijg ik niet op mijn computer. Ik ben er zo nieuwsgierig naar. Zeker omdat op het eind van de rit een walvishaai een paar minuten op een meter afstand van de achterzijde van de boot bleef liggen. Nieuwsgierig naar zijn speelmaatjes denk ik of om ons gedag te zeggen. Het was namelijk onze laatste dijk. Als het goed is heb ik dat op film staan. Als ik de foto’s en misschien ook het filmpje heb, ga ik ze posten. Zo ver mijn spraakmakende, geweldige en emotionele ervaring op de Indische oceaan voor de westkust van Australië bij Ningaloo, Tantabiddi Sanctuary Zone. ’s Avonds lag ik om 21.00 uur op een oor. Moe maar zeer voldaan!!!